Als ochtendcardio niet leuk is en cowgirlacties

Ochtendcardio, ik hou ervan. Niets heerlijkers dan de dag meteen lekker te beginnen met een goede workout. Hier doe ik dat sowieso om het weekend wel en afgelopen week zelfs van donderdag tot en met zondag. Maar er zijn van die dagen dat zelfs ik, ochtendmens, denk: alweer? Als het net zoals gisteren gaat, hoeft het van mij even niet. De kwaliteit van het stro is namelijk cruciaal voor het goede gevoel dat ik aan mijn ochtendcardio overhoud. (Ja, dit gaat over opstrooien.)

Met uitzondering van vanochtend hadden we deze week echt verschrikkelijk stro. Van dat stro dat véél te hard geperst is, waardoor het haast onmogelijk is het van elkaar te krijgen. Je staat te hakken alsof je het stro wilt vermoorden en dan overdrijf ik niet. En soms werkt zelfs dát niet en dan ga je, zoals een wijs iemand eens zei, 'ouderwets met de hand' het stro uit elkaar plukken.
Maar goed, waar we normaal gemiddeld één tot twee minuten nodig hebben om een box gelijk te gooien en op te strooien (je leert hier wel om op tempo te werken), waren we er van de week minstens drie minuten aan kwijt. Und das nervt (hetwelk is, overgezet zijnde: dat is irritant). Overigens had ik van de week tijdens dat gehak bijna een rat aan de mestvork gespiest. Want die zitten hier best veel. Ik heb een paar dooie die ik per abuis vond ook nog een laatste vliegles gegeven: enkeltje Au Fumier! Overigens hadden we vanochtend heel fijn stro en dat waardeer ik dan weer extra :). Het zijn die kleine dingen in het leven hè.

Twee weken geleden heb ik nog een avontuur beleefd. Het was een doodgewone zaterdag. We hadden net de paarden binnengehaald en ik zou Savigny gaan rijden (paard dat ik hier voor een mevrouw rijd). Een van de pensionklanten zag mij lopen in mijn rijkleding en vroeg: "Heb je zin om mee te gaan 'ins Gelände'?" Nou, graag natuurlijk, maar omdat ik niet zeker wist of de eigenaresse het wel goed vond, heb ik eerst even met haar gebeld en na haar fiat kon het 'los gehen'. Degene met wie ik ging, laten we hem Jan noemen (ik zet liever niet iedereen met naam en toenaam op internet), is een heer die al een beetje op leeftijd is, maar nog zeer jong van geest is. Joviale kerel die altijd interessante verhalen heeft. Hij zei dat we onderweg een Guiness zouden drinken bij het boscafé (ik denk: ja ja, het zal wel) en dat hij mij even de pracht van de Duitse wouden zou laten zien (en dat geloofde ik wel meteen, want mooi zijn de bossen hier wel!). Dus ik zadel Savigny snel op (geen slof eraan, kennen ze hier niet, wel een martingaal die ontzettend kort was) hopsakee hofmaarschalk, daar gingen we op weg. Eerst een stukje langs de weg, toen een pad door de landerijen en na een kleine twintig minuten kwamen we bij het bos. Het was werkelijk prachtig. Er liep een beekje door (werkelijk heel idyllisch) het bos, waar wij doorheen gingen met de paarden (was ongeveer buik-diep, voor de paarden dan) en de paden waren goed onderhouden. Ondertussen vertelde Jan honderduit over de biologische winkel waar hij en zijn vrouw altijd hun boodschappen doen en over zijn bezoeken aan Ierland. Na een mooi stuk galopperen kwamen we dan toch echt bij een boscafé aan! Helaas voor ons was het op dat moment gesloten, omdat er later die middag een besloten feest zou zijn. Toch stegen we af en zetten de paarden bij het daarvoor bestemde hek neer, want, zo verzekerde Jan mij, die Guiness-biertjes kwamen er wel. En ja hoor, een paar minuten later kwam hij naar buiten met een Guiness voor ons beiden, plus een Kümmel. "So, pass mal auf, so machen wir das hier. Erst ein Schluck Bier, dann Kümmel." Zo gezegd, zo gedaan. Een grote slok Guiness. Man, wat smaakte dat lekker, dat was lang geleden. Toen namen we de glaasjes Kümmel en ik vroeg: "Auf einmal?" Jans krasse antwoord: "Ja naturlich, Kopp in Nacken!" Dus wij 'prost' en in één slok de Kümmel opgedronken, waarna we de Guiness nog uitgedronken hebben. Heerlijk.

Je zou denken dat we na deze alcoholische versnaperingen op een zonnige middag toch wel lichtelijk aangeschoten waren, maar niets was minder waar. Fris als hoentjes klommen we weer op onze knollen en vervolgden onze weg. Weiter ging es, langs een prachtig bosweggetje. Alles verliep heel gemoedelijk en rustig, tot een klein keffertje ineens besloot op het op een blaffen te zetten. Dat keffertje hadden we allang gezien, het liep met ons mee achter het hek dat langs de weg liep waar wij op reden. Maar ineens begon dat mormel dus te blaffen. Caballero (het paard van Jan) maakte een mooie sprong en Jan, die er net iets te ontspannen op zat, viel eraf. Ik schrok me wild: zag meteen al fracturen hier en daar voor me en vroeg Jan meteen of hij oké was. Gelukkig was dat zo. Caballero was hem inmiddels al gevlogen, die had meteen rechtsomkeert gemaakt. Zodra ik wist dat Jan in orde was, dacht ik: ik moet achter dat paard aan. Stel je voor dat er een ongeluk gebeurt. Dus ik in draf erachteraan, want als ik zou galopperen, zou Caballero dat horen en vast ook gaan galopperen. Caballero is echter een groot paard met een lang stel benen en Savigny is een bescheiden beestje met niet enorm ruime gangen. Ik hoopte dus maar dat ik hem te pakken kon krijgen voordat er een auto tegen hem op zou rijden. Het leek er even op dat dat niet zou gaan lukken, want hij had er flink de vaart in. Ik riep hem wel, maar dat haalde niet veel uit. Gelukkig kwam er een auto aanrijden, waardoor Caballero net iets inhield, waar ik gebruik van maakte door snel de afstand die nog restte te overbruggen en hem bij de teugels te grijpen. Ik voelde me net een cowgirl. Of Bianca van de boeken 'Bianca en....' die ik vroeger altijd las (paardenboeken, uiteraard). Die had ook altijd zulke acties. En nu had ik er zelf één. Ik voelde me best wel een beetje heldin. Helaas was het gauw gedaan met de heldhaftigheid, want toen ik Caballero gauw wilde terugbrengen naar Jan, besloot Savigny dat ze haar portie moed wel had laten zien vandaag. Ze wilde geen stap verder en Caballero wilde dat zonder haar ook niet. Stond ik daar met twee paarden op de weg. Gelukkig kwam Jan er al snel aan en nadat hij met behulp van een grote kei handig weer was opgestegen, kon de rit verder gaan. Hij was blij met de naar zijn zeggen 'vernüftige Holländerin' die hij bij zich had, en ik zei dat we weer een mooi avontuur hadden beleefd (hij verzekerde mij dat het zeker twintig jaar geleden was dat hij 'vom Pferd runtergefallen' was). De rest van de rit is voorspoedig gelopen en er heeft niemand meer grondonderzoek gedaan ;).

Zo, het is halfnegen geweest. Ik ga nog even chillen en daarna slapen. Hasta la vista, Leute!